Bu kurabiyeyi Karatay tarzı beslenmeye gönül vermiş bir kuzenim anlatmıştı. Doğruya doğru, baştan biraz kuşkuyla yaklaştım. Ne şeker, ne un, ne yulaf? Nasıl kurabiye olacak diye.. Ama merak bünyeye girince deneyeyim dedim.
Tabii tarifi can kulağı ile dinlemediğim için, aklımda kaldığı kadarıyla yaptım. Yani telefon kadar yakın, neden telefon edip sormadım bilmiyorum. Hafızama güvenmek mi? Maceracı yanım mı bilmiyorum. Neyse, sonuçta aklımda kaldığı kadar yaptım, 2 defa hem de.
Her ikisi de “kendince” güz
el oldu. Birisi nazik mi nazik, şöyle sıkı sıkı kavrayamayacağınız, bulut gibi dağılan, ama yemesi de bir o kadar hafif;
bir diğeri, sadece kuru meyvaların göründüğü, mucizevi bir kuruyemiş topçuğu.
Kuruyemişi fotoğraflamak ne kadar zormuş, bunu da anlamış oldum bu vesile ile 🙂 İçindeki kuru vişnelerin, gün kurusu kayısıların esmer renkleri fotoğraflarda pek de iyi çıkmadı.
